Progressieve supranucleaire verlamming, ook bekend onder het acroniem PSP, is een zeldzame neurodegeneratieve ziekte, die de geleidelijke dood van neuronen in bepaalde delen van de hersenen veroorzaakt, waardoor de motorische en mentale vermogens slechter worden.
Het treft vooral mannen en mensen ouder dan 60 jaar en wordt gekenmerkt door het veroorzaken van verschillende bewegingsstoornissen, zoals spraakstoornissen, onvermogen om te slikken, verlies van oogbewegingen, stijfheid, valpartijen, instabiliteit van de houding, evenals een foto van dementie, met veranderingen in geheugen, denken en persoonlijkheid.
Hoewel er geen remedie is, is het mogelijk om progressieve supranucleaire verlamming te behandelen, met medicijnen om bewegingsbeperkingen te verlichten, evenals antipsychotica of antidepressiva, bijvoorbeeld. Daarnaast zijn fysiotherapie, logopedie en ergotherapie aangewezen als een manier om de kwaliteit van leven van de patiënt te verbeteren.
Belangrijkste symptomen
Tekenen en symptomen die kunnen worden gevonden bij mensen met progressieve supranucleaire verlamming zijn onder meer:
- Saldo veranderingen;
- Moeilijkheden met lopen;
- Stijfheid in het lichaam;
- Frequente valt;
- Onvermogen om de woorden uit te spreken, genaamd dysartrie. Begrijpen wat dysartrie is en wanneer het zich kan voordoen;
- Kokhalzen en onvermogen om voedsel te slikken, dysfagie genaamd;
- Spierspasmen en vervormde houdingen, wat dystonie is. Controleer hoe dystonia kan worden geïdentificeerd en wat het veroorzaakt;
- Verlamming van de beweging van de ogen, vooral in de verticale richting;
- Afname van gezichtsuitdrukkingen;
- Toewijding van metaalcapaciteiten, met vergeetachtigheid, langzaam denken, persoonlijkheidsveranderingen, problemen van begrip en locatie.
De reeks veranderingen veroorzaakt door progressieve supranucleaire verlamming is vergelijkbaar met die van de ziekte van Parkinson, dus deze ziekte kan vaak verward worden. Bekijk hoe u de belangrijkste symptomen van de ziekte van Parkinson kunt identificeren.
Aldus is supranucleaire verlamming een van de oorzaken van "parkinsonisme", ook aanwezig in verschillende andere degeneratieve ziekten van de hersenen, zoals dementie met Lewy-lichaampjes, meervoudige systeematrofie, de ziekte van Huntington of bijvoorbeeld intoxicatie door bepaalde geneesmiddelen.
Hoewel de levensduur van een persoon met supranucleaire verlamming varieert naargelang het geval, is het bekend dat de ziekte gewoonlijk ernstig wordt na ongeveer 5 tot 10 jaar na aanvang van de symptomen, waardoor het risico op complicaties zoals longinfecties of doorligwonden op de huid
Hoe te bevestigen
De diagnose van progressieve supranucleaire verlamming wordt gesteld door de neuroloog, hoewel deze kan worden opgespoord door andere specialisten, zoals een geriater of een psychiater, aangezien de tekens en symptomen verwarrend zijn met andere degeneratieve ziektes van leeftijd of psychiatrische ziekten.
De arts dient de symptomen en het lichamelijk onderzoek van de patiënt zorgvuldig te beoordelen en tests uit te voeren, zoals laboratoriumtests, computertomografie van de schedel of magnetische resonantiebeeldvorming van de hersenen, die tekenen van de ziekte vertonen en andere mogelijke oorzaken helpen uitsluiten.
Positronemissietomografie is een onderzoek van nucleaire radiologie, met behulp van een radioactief geneesmiddel, dat in staat is om meer specifieke beelden te verkrijgen en veranderingen in samenstelling en functie van de hersenen kan aantonen. Leer hoe dit examen is gedaan en wanneer dit is aangegeven.
Hoe is de behandeling gedaan?
Hoewel er geen specifieke behandeling is die de progressie van de ziekte kan voorkomen of voorkomen, kan uw arts behandelingen aangeven die de symptomen onder controle houden en de kwaliteit van leven van de patiënt verbeteren.
Remedies die worden gebruikt voor de behandeling van Parkinson, zoals Levodopa, Carbidopa, Amantadine of Seleginine, bijvoorbeeld, hoewel ze in deze gevallen weinig werkzaam zijn, kunnen nuttig zijn voor het verlichten van motorische symptomen. Daarnaast kunnen antidepressiva, anxiolytische en antipsychotische medicatie helpen bij het behandelen van stemming, angst en gedragsveranderingen.
Fysiotherapie, logopedie en ergotherapie zijn essentieel omdat ze de effecten van de ziekte minimaliseren. De gepersonaliseerde fysiotherapeutische behandeling is in staat om houdingen, misvormingen en gangwisselingen te corrigeren, waardoor de noodzaak om een rolstoel te gebruiken wordt vertraagd.
Daarnaast is het van cruciaal belang dat familieleden worden verwelkomd en verzorgd, en naarmate de ziekte vordert, kan de patiënt in de loop van de jaren afhankelijker worden van hulp voor dagelijkse activiteiten. Bekijk tips voor het verzorgen van een persoon ten laste.
