Bloedarmoede, Aplastic

Aplastische anemie is een type auto-immuun- en idiopathische ziekte, wat geen duidelijke oorzaak betekent waarbij het beenmerg niet de juiste hoeveelheid bloed produceert. Het produceert symptomen zoals bleekheid, paarse vlekken op de huid zonder aanwijsbare reden en lange bloedingen, zelfs bij kleine snijwonden, die zijn onderverdeeld in matige of ernstige (ernstige) bloedarmoede. Aplastische anemie wanneer deze niet op de juiste wijze wordt behandeld, kan in ongeveer 10 maanden tot de dood leiden door infecties.

Symptomen van aplastische anemie

De symptomen van aplastische bloedarmoede zijn:

• Pallor op de huid en slijmvliezen;
• Verschillende gevallen van infecties per jaar;
• Paarse vlekken op de huid zonder aanwijsbare reden;
• Grote bloedingen zelfs bij kleine snijwonden;
• vermoeidheid,
• Kortademigheid;
• tachycardie;
• Bloedend tandvlees;
• duizeligheid;
• hoofdpijn;
• Uitbarsting in de huid.

Hoe aplastic bloedarmoede te identificeren

Een compleet bloedbeeld, beenmergbiopsie, botröntgenfoto, vitamine B12-dosering, ferritinetest, serologie voor virale infecties, biochemische tests, cytogenetisch onderzoek en directe en indirecte coombs moeten worden uitgevoerd om aplastische anemie te identificeren.

Deze tests kunnen andere hypotheses van ziekte uitsluiten en de diagnose van aplastische anemie bevestigen. Zie welke testen bloedarmoede bevestigen.

Patiënten die een behandeling ondergaan, moeten de volgende wekelijkse testen uitvoeren om te zien of de behandeling goed wordt uitgevoerd:

• Hemogram, ureum, TGO / TGP / FA / DHL en CsA;

Vanaf de tweede maand en elke zes maanden:

• Serologie van Chagas, lues, CMV, hepatitis A, B en C, HIV, HTLV1, ferritine, directe en indirecte kammen.

Behandeling voor aplastische anemie

Behandeling voor aplastische anemie bestaat uit bloedtransfusies, beenmergtransplantatie, antibioticum voor infecties en immunosuppressieve geneesmiddelen zoals methylprednisolon, cyclosporine en prednison. Slechts 25% van de patiënten bereikt beenmergtransplantatie en daarom is de overlevingsgraad van de ziekte niet erg hoog.