Mononucleosis, ook bekend als infectieuze mononucleosis of kissing disease, is een infectie veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus, overgedragen door speeksel, dat symptomen veroorzaakt zoals hoge koorts, pijn en ontsteking van de keel, witachtige plaques in de keel en de nek.
Dit virus kan op elke leeftijd een infectie veroorzaken, maar het komt vaker voor dat de symptomen alleen bij adolescenten en volwassenen optreden, en kinderen hebben meestal geen symptomen en hebben daarom geen behandeling nodig.
Hoewel mononucleosis geen specifieke behandeling heeft, heeft het een remedie en verdwijnt het na 1 of 2 weken. De enige aanbevolen behandeling omvat rust, vochtinname en gebruik van medicatie om de symptomen te verlichten.
Belangrijkste symptomen
Controleer welke van de symptomen van mononucleosis je voelt, om je kansen te kennen om bij de ziekte te zijn:
- 1. Koorts boven 38º C Ja Nee
- 2. Ernstige keelpijn Ja Nee
- 3. Constante hoofdpijn Ja Nee
- 4. Overmatige vermoeidheid en algemene malaise Ja Nee
- 5. Witachtige platen in mond en tong
- 6. Talen in de nek Ja Nee
Deze symptomen kunnen gemakkelijk worden verward met een griep of verkoudheid, dus als ze langer dan 2 weken aanhouden, is het raadzaam om een huisarts te raadplegen.
Tests om mononucleosis te bevestigen
In sommige gevallen kan mononucleosis alleen door de symptomen en de duur ervan door de arts worden gediagnosticeerd. Sommige tests kunnen echter ook worden gebruikt om te bevestigen, zoals:
1. Abnormale lymfocyten in het hemogram
Mononucleosis-infectie zorgt ervoor dat het lichaam grotere dan normale witte bloedcellen produceert, ook wel abnormale lymfocyten genoemd, om het virus uit het lichaam te doden. Dus, hoewel deze test niet het type infectie bevestigt, ondersteunt het, wanneer geassocieerd met symptomen, de mogelijkheid van mononucleosis.
2. Onderzoek naar specifieke antilichamen
Met deze test kunnen specifieke antilichamen in het bloed worden geïdentificeerd voor het virus dat mononucleosis veroorzaakt. Daarom is het, wanneer deze antilichamen bestaan en in grote hoeveelheden voorkomen, een teken dat ze zijn geïnfecteerd. Het kan echter tot 14 dagen duren voordat niveaus van dit type antilichaam voldoende zijn verhoogd en het kan nodig zijn om de test later te herhalen.
Hoe mononucleosis te krijgen
Transmissie van mononucleosis vindt plaats door contact met het speeksel van een geïnfecteerde persoon en daarom is de meest voorkomende vorm door middel van kussen. Het is echter ook mogelijk om mononucleosis te krijgen door hoesten en niezen.
Bovendien kan het delen van een bril of bestek met een geïnfecteerde persoon ook leiden tot het begin van de ziekte.
Hoe is de behandeling gedaan?
Er is geen specifieke behandeling voor mononucleosis, omdat het lichaam in staat is om het virus te elimineren. Het wordt echter aanbevolen om te rusten en veel vloeistoffen op te nemen, zoals water, thee of natuurlijke sappen om het herstelproces te versnellen en complicaties te voorkomen zoals ontsteking van de lever of vergroting van de milt.
Daarnaast kan de huisarts ook het gebruik van sommige pijnstillende geneesmiddelen aangeven, zoals:
- Pijnstillers en antipyretica, zoals Paracetamol of Dipirone: verminderen koorts, hoofdpijn en vermoeidheid;
- Ontstekingsremmende middelen zoals Ibuprofen of Diclofenac: verlichten keelpijn en verminderen de keel, bijvoorbeeld.
In het geval van andere infecties, zoals tonsillitis, kan de arts bijvoorbeeld ook het gebruik van antibiotica aanduiden, zoals Amoxicilline of Penicilline. In andere gevallen mogen antibiotica echter niet worden gebruikt, omdat deze een allergie voor de huid kunnen veroorzaken.
Meer informatie over de behandeling met mononucleosis.
Mogelijke complicaties
Complicaties van mononucleosis komen vaker voor bij mensen die niet de juiste behandeling krijgen of die een verzwakt immuunsysteem hebben, waardoor het virus meer kan ontwikkelen.
Deze complicaties omvatten meestal vergroting van de milt en ontsteking van de lever. In deze gevallen komt het optreden van ernstige buikpijn en zwelling van de buik vaak voor, en het wordt aanbevolen om een huisarts te raadplegen om een passende behandeling te starten.
Bovendien kunnen zeldzamere complicaties zoals bloedarmoede, ontsteking van het hart of infecties van het centrale zenuwstelsel, zoals meningitis, optreden.
