Auto-immuun encefalitis is een ontsteking van de hersenen die ontstaat wanneer het immuunsysteem de hersencellen zelf aanvalt, hun functioneren schaadt en symptomen veroorzaakt zoals tintelingen in het lichaam, visuele veranderingen, toevallen of beven, bijvoorbeeld, die al dan niet gevolgen kunnen hebben.
Deze ziekte is zeldzaam en kan mensen van alle leeftijden targeten. Er zijn verschillende soorten auto-immune encefalitis omdat ze afhankelijk zijn van het type antilichaam dat de cellen en het gebied van de aangetaste hersenen aanvalt, zoals de anti-NMDA encefalitis, acute uitgezaaide encefalitis of limbische encefalitis. ontstaan door een neoplasma, na infecties of zonder een geïnformeerde oorzaak.
Hoewel auto-immuuncefalopathie geen specifieke remedie heeft, kan het worden behandeld met het gebruik van bepaalde medicijnen, zoals anticonvulsiva, corticosteroïden of immunosuppressiva, bijvoorbeeld, die de symptomen verlichten, ontstekingen verminderen en helpen de volledige hersenfunctie te herstellen.
Belangrijkste symptomen
Omdat auto-immuuncecehalitis de werking van de hersenen beïnvloedt, variëren de symptomen afhankelijk van de getroffen regio. De meest voorkomende symptomen zijn echter:
- Zwakte of gevoeligheid verandert in verschillende delen van het lichaam;
- Verlies van evenwicht;
- Moeilijk spreken;
- Onvrijwillige bewegingen;
- Visueleveranderingen, zoals wazig zien;
- Moeilijkheden met begrijpen en geheugenveranderingen;
- Gehemelte veranderingen;
- Moeilijkheden met slapen en frequente agitatie;
- Stemming of persoonlijkheid verandert.
Bovendien, wanneer de communicatie tussen neuronen sterk wordt beïnvloed, kunnen ze ook ontstaan als hallucinaties, waanideeën of paranoïde gedachten.
Sommige gevallen van auto-immune encefalitis kunnen dus verkeerd worden gediagnosticeerd als een psychiatrische wijziging van het type schizofrenie of bipolaire stoornis. Wanneer dit gebeurt, wordt de behandeling niet correct uitgevoerd en kunnen de symptomen na verloop van tijd erger worden of vertonen ze geen significante tekenen van verbetering.
Hoe wordt de diagnose gesteld?
Voor een juiste diagnose van deze ziekte is het belangrijk om een neuroloog te raadplegen, naast het evalueren van de symptomen, is het ook belangrijk om andere diagnostische tests uit te voeren, zoals cerebrospinale vloeistof scan, magnetische resonantie beeldvorming (MRI) of elektro-encefalogram om hersenletsels te detecteren die wijzen op auto-immuuncefalitis.
Bloedonderzoek kan ook worden uitgevoerd om te bepalen of er antilichamen zijn die dit type verandering kunnen veroorzaken. Enkele van de belangrijkste autoantilichamen zijn de anti-NMDAR, anti-VGKC of anti-GlyR, bijvoorbeeld specifiek voor elk type encefalitis.
Om auto-immune encefalitis te onderzoeken, moet de arts bovendien andere frequentere oorzaken van hersenontsteking uitsluiten, zoals virale of bacteriële infecties.
Hoe is de behandeling gedaan?
De behandeling van auto-immuuncefalitis begint met een of meer van de volgende soorten behandeling:
- Gebruik van corticosteroïden, zoals prednison of hydrocortison, om de reactie van het immuunsysteem te verminderen;
- Gebruik van immunosuppressiva, zoals Rituximab of Cyclophosphamide, voor krachtigere vermindering van de werking van het immuunsysteem;
- Plasmaferese, om het bloed te filteren en overtollige antilichamen die de ziekte veroorzaken te verwijderen;
- Injecties met immunoglobuline, omdat het de binding van schadelijke antilichamen aan hersencellen vervangt;
- Verwijdering van tumoren die mogelijk de bron zijn van de antilichamen die encefalitis veroorzaken.
Medicijnen kunnen ook nodig zijn om symptomen zoals anticonvulsiva of anxiolytica te verminderen.
Daarnaast is het belangrijk dat de persoon die wordt getroffen door auto-immuuncefalitis een revalidatie ondergaat en dat er mogelijk behoefte is aan fysiotherapie, bezigheidstherapie of psychiatrische follow-up om de symptomen te verminderen en mogelijke gevolgen te verminderen.
Wat kan encefalitis veroorzaken
De specifieke oorzaak van dit type encefalitis is nog niet bekend en komt in veel gevallen voor bij gezonde mensen. Er wordt ook aangenomen dat auto-antilichamen kunnen ontstaan na sommige soorten infecties, door bacteriën of virussen, wat kan leiden tot de productie van ongeschikte antilichamen.
Auto-immuuncefalitis kan echter ook verschijnen als een van de manifestaties van een tumor op afstand, zoals long- of baarmoederkanker, bijvoorbeeld paraneoplastisch syndroom. Daarom is het, in de aanwezigheid van een auto-immuuncefalitis, noodzakelijk om de aanwezigheid van kanker te onderzoeken.
