Selectief mutisme is een zeldzame psychologische aandoening die meestal voorkomt bij kinderen tussen 2 en 5 jaar oud en komt vaker voor bij meisjes. Kinderen met deze aandoening kunnen alleen communiceren met mensen in hun omgeving en hebben moeite om met andere kinderen, leerkrachten of zelfs familieleden te praten.
De diagnose selectief mutisme wordt meestal gesteld na de leeftijd van 3 jaar, aangezien het kind vanaf die leeftijd al het ontwikkelde spraakvermogen heeft en moeilijkheden begint te vertonen bij het uitvoeren van bepaalde sociale activiteiten. Gewoonlijk kan het kind heel goed communiceren met ouders, broers en zussen en naaste neven en nichten, maar hij heeft moeite om met andere mensen te praten, oogcontact te maken en kan behoorlijk angstig zijn.
Het is belangrijk dat selectief mutisme wordt geïdentificeerd en behandeld met de hulp van een psycholoog en psychiater, omdat op deze manier kan worden vastgesteld of er een ander geassocieerd probleem is dat de aandoening kan veroorzaken, zoals gehoorproblemen of hersenaandoeningen. waardoor het type behandeling beter kan worden aangepast.
Belangrijkste kenmerken van selectief mutisme
Het kind met selectief mutisme kan goed communiceren in een gezinsomgeving, maar heeft het moeilijk in een omgeving met onbekende mensen, waarin hij het gevoel heeft dat zijn gedrag wordt waargenomen. Enkele kenmerken die helpen bij het identificeren van selectief mutisme zijn dus:
- Moeilijkheden om met andere kinderen om te gaan;
- Gebrek aan communicatie met docenten;
- Moeite om jezelf uit te drukken, zelfs door middel van gebaren;
- Overmatige verlegenheid;
- Sociale isolatie;
- Moeilijkheden om in een onbekende omgeving naar de badkamer te gaan, in je broek te plassen of op school te eten.
Ondanks dat het vaker voorkomt bij kinderen, kan selectief mutisme ook worden vastgesteld bij volwassenen en wordt het in deze gevallen sociale fobie genoemd, waarbij de persoon zich behoorlijk angstig voelt in normale alledaagse situaties, zoals eten in het openbaar., Of wanneer nadenken over het opzetten van een soort communicatie. Leer hoe u sociale fobieën kunt herkennen.
Waarom het gebeurt
Selectief mutisme heeft geen specifieke oorzaak, maar kan worden veroorzaakt door bepaalde situaties die verband kunnen houden met een negatieve ervaring of trauma dat het kind heeft doorgemaakt, zoals naar een nieuwe school gaan, in een zeer beschermende gezinsomgeving leven of met zeer autoritaire ouders.
Bovendien kan de ontwikkeling van deze aandoening verband houden met genetische factoren, aangezien het vaker voorkomt bij kinderen van wie de ouders emotionele en / of gedragsstoornissen hebben, of verband houden met de persoonlijkheidskenmerken van het kind, zoals schaamte, overmatige bezorgdheid, angst. en gehechtheid, bijvoorbeeld.
Deze situatie kan ook worden beïnvloed door het begin van het schoolleven of de verandering van stad of land, bijvoorbeeld als gevolg van een culturele shock. In deze gevallen is het echter belangrijk dat de ontwikkeling van het kind wordt geobserveerd, aangezien het gebrek aan communicatie vaak niet te wijten is aan selectief mutisme, maar eerder overeenkomt met een periode van aanpassing van het kind aan een nieuwe omgeving. Om als mutisme te worden beschouwd, is het daarom noodzakelijk dat de kenmerken van deze verandering aanwezig zijn vóór de verandering of gemiddeld 1 maand duren.
Hoe de behandeling is uitgevoerd
De behandeling van selectief mutisme bestaat uit psychotherapiesessies, waarin de psycholoog strategieën schetst die de communicatie van het kind stimuleren, naast het onderzoeken van technieken die zijn gedrag evalueren. Zo kan de psycholoog ervoor zorgen dat het kind zich meer op zijn gemak voelt in de omgeving, zodat hun communicatie wordt bevorderd.
In sommige gevallen kan de psycholoog de aanbeveling doen om het kind ook te laten vergezellen door een kinderpsychiater of om sessies met het gezin te houden.
Daarnaast begeleidt de psycholoog ouders zodat de behandeling thuis gestimuleerd blijft worden en adviseert ouders:
- Dwing het kind niet om te praten;
- Vermijd antwoorden voor het kind;
- Geef complimenten als het kind vooruitgang toont in zijn communicatieve vaardigheden;
- Moedig het kind aan om dingen te doen die moeilijker zijn, zoals bijvoorbeeld brood kopen;
- Zorg ervoor dat het kind zich op zijn gemak voelt in de omgeving, om te voorkomen dat hij het gevoel krijgt dat hij in het middelpunt van de belangstelling staat.
Op deze manier is het mogelijk dat het kind meer zelfvertrouwen krijgt om te communiceren en zich niet zo ongemakkelijk voelt in vreemde omgevingen.
Als er geen respons is op de behandeling of duidelijke verbeteringen, kan de psychiater aangeven dat er selectieve serotonineheropnameremmers, SSRI's, worden gebruikt die inwerken op de hersenen. Deze medicijnen mogen alleen worden gebruikt onder begeleiding van de arts en in zeer goed geëvalueerde gevallen, aangezien er niet veel onderzoeken zijn die hun effect op de behandeling van kinderen met deze aandoening bewijzen.
Hielp deze informatie u?
Ja nee
Jouw mening is belangrijk! Schrijf hier hoe we onze tekst kunnen verbeteren:
Nog vragen? Klik hier om te worden beantwoord.
E-mail waarop u een antwoord wilt ontvangen:
Controleer de bevestigingsmail die we u hebben gestuurd.
Uw naam:
Reden van bezoek:
--- Kies uw reden --- Ziekte Leef beter Een andere persoon helpen Kennis opdoen
Bent u een gezondheidswerker?
NeeArtsFarmaceutischVerpleegsterVoedingsdeskundigeBiomedischFysiotherapeutSchoonheidsspecialistOverig
Bibliografie
- MELO, Sara Isabel C. Selectief mutisme: Chatterbox-projectMasterproef, 2016. ISPA - Instituto Universitário.
- PEIXOTO, Ana Cláudia A.; CAROLI, Andréa Lúcia G.; MARIAMA, Silvia Regina. Selectief mutisme: case study met interdisciplinaire behandelingBraziliaanse Journal of Cognitive Therapies. Vol 13. 1 ed; 5-11, 2017
- SELECTIEVE MUTISME VERENIGING. Wat is selectief mutisme?Beschikbaar in: . Betreden op 8 mei 2020
