Progressieve supranucleaire verlamming, ook bekend onder de afkorting PSP, is een zeldzame neurodegeneratieve ziekte die de geleidelijke dood van neuronen in bepaalde delen van de hersenen veroorzaakt, waardoor motorische en mentale vermogens worden aangetast.
Het treft voornamelijk mannen en mensen ouder dan 60 jaar en wordt gekenmerkt door het veroorzaken van verschillende bewegingsstoornissen, zoals spraakstoornissen, onvermogen om te slikken, verlies van oogbewegingen, stijfheid, vallen, posturale instabiliteit, evenals een beelddementie, met veranderingen in geheugen, denken en persoonlijkheid.
Hoewel er geen genezing is, is het mogelijk om de behandeling van progressieve supranucleaire verlamming uit te voeren, bijvoorbeeld met geneesmiddelen om bewegingsbeperkingen te verlichten, evenals antipsychotica of antidepressiva. Daarnaast zijn fysiotherapie, logopedie en ergotherapie geïndiceerd als manier om de kwaliteit van leven van de patiënt te verbeteren.
Belangrijkste symptomen
Tekenen en symptomen die kunnen worden gevonden bij de persoon met progressieve supranucleaire verlamming zijn onder meer:
- Saldo verandert;
- Moeilijkheden bij het lopen;
- Stijfheid van het lichaam;
- Frequente valpartijen;
- Onvermogen om de woorden uit te spreken, genaamd dysartrie. Begrijp wat dysartrie is en wanneer het kan optreden;
- Verstikking en onvermogen om voedsel door te slikken, dysfagie genaamd;
- Spierspasmen en vervormde houdingen, dat is dystonie. Kijk hoe u dystonie kunt identificeren en wat de oorzaak is;
- Verlamming van oogbewegingen, vooral in verticale richting;
- Verminderde gezichtsuitdrukkingen;
- Compromis van metalen vaardigheden, met vergeetachtigheid, traagheid van denken, persoonlijkheidsveranderingen, problemen met begrip en locatie.
De reeks veranderingen veroorzaakt door progressieve supranucleaire verlamming is vergelijkbaar met die van de ziekte van Parkinson, daarom kunnen deze ziekten vaak worden verward. Bekijk hoe u de belangrijkste symptomen van de ziekte van Parkinson kunt identificeren.
Zo is supranucleaire verlamming een van de oorzaken van "parkinsonisme", ook aanwezig bij verschillende andere degeneratieve hersenziekten, zoals dementie met Lewy-lichaampjes, meervoudige systeematrofie, de ziekte van Huntington of bijvoorbeeld bedwelming door bepaalde medicijnen.
Hoewel de levensduur van een persoon met supranucleaire verlamming varieert van geval tot geval, is het bekend dat de ziekte de neiging heeft ernstig te worden na ongeveer 5 tot 10 jaar na het begin van de symptomen, waarbij het risico op complicaties zoals longinfecties of druk zweren op de huid
Hoe te bevestigen
De diagnose van progressieve supranucleaire verlamming wordt gesteld door de neuroloog, hoewel deze kan worden gedetecteerd door andere specialisten, zoals een geriater of psychiater, aangezien de tekenen en symptomen worden verward met andere degeneratieve ouderdomsziekten of psychiatrische aandoeningen.
De arts moet de tekenen en symptomen van de patiënt zorgvuldig evalueren, lichamelijk onderzoek uitvoeren en tests bestellen, zoals laboratoriumtests, computertomografie van de schedel of magnetische resonantiebeeldvorming van de hersenen, die tekenen van de ziekte aantonen en andere mogelijke oorzaken helpen uitsluiten. .
Positronemissietomografie, een onderzoek van nucleaire radiologie, met behulp van een radioactief medicijn, dat in staat is om meer specifieke beelden te verkrijgen en veranderingen in de samenstelling en functie van de hersenen kan aantonen. Lees hoe dit examen wordt gedaan en wanneer het wordt aangegeven.
Hoe de behandeling is uitgevoerd
Hoewel er geen specifieke behandeling is die de progressie van de ziekte kan voorkomen of voorkomen, kan de arts behandelingen aanbevelen die de symptomen helpen beheersen en de kwaliteit van leven van de patiënt verbeteren.
Geneesmiddelen die worden gebruikt om Parkinson te behandelen, zoals Levodopa, Carbidopa, Amantadine of Seleginine, kunnen, ondanks dat ze in deze gevallen weinig effectief zijn, nuttig zijn om motorische symptomen te verlichten. Bovendien kunnen antidepressiva, anxiolytische en antipsychotische medicatie helpen bij het behandelen van veranderingen in stemming, angst en gedrag.
Fysiotherapie, logopedie en ergotherapie zijn essentieel, omdat ze de effecten van de ziekte tot een minimum beperken. De gepersonaliseerde fysiotherapeutische behandeling kan houdingen, misvormingen en veranderingen in gang corrigeren, waardoor het gebruik van een rolstoel wordt vertraagd.
Daarnaast is de opvang en opvolging van familieleden essentieel, want naarmate de ziekte voortschrijdt, kan de patiënt in de loop van de jaren afhankelijker worden van hulp voor dagelijkse activiteiten. Bekijk tips over hoe u voor een afhankelijke persoon kunt zorgen.
Hielp deze informatie u?
Ja nee
Jouw mening is belangrijk! Schrijf hier hoe we onze tekst kunnen verbeteren:
Nog vragen? Klik hier om te worden beantwoord.
E-mail waarop u een antwoord wilt ontvangen:
Controleer de bevestigingsmail die we u hebben gestuurd.
Uw naam:
Reden van bezoek:
--- Kies uw reden --- Ziekte Leef beter Een andere persoon helpen Kennis opdoen
Bent u een gezondheidswerker?
NeeArtsFarmaceutischVerpleegsterVoedingsdeskundigeBiomedischFysiotherapeutSchoonheidsspecialistOverig
-o-que--quando-fazer-e-como-funciona.jpg)
