Sommige kinderen zijn minder aanhankelijk en hebben moeite om genegenheid te geven en te ontvangen, en lijken een beetje koud te zijn, omdat ze een psychologische afweer ontwikkelen, die veroorzaakt kan worden door traumatische of moeilijke situaties, zoals bijvoorbeeld verlaten worden door ouders of huiselijk geweld hebben.
Deze psychologische afweer is een stoornis genaamd Reactive Attachment Disorder, die vaak ontstaat na kindermishandeling of misbruik en komt vaker voor bij kinderen die in weeshuizen wonen vanwege hun slechte emotionele relatie met hun biologische ouders.
Wat is Reactive Attachment Disorder
Reactive Attachment Disorder treft vooral zuigelingen en kinderen, verstoort de manier waarop ze zich hechten en binden, en kinderen die ermee kampen zijn koud, verlegen, angstig en emotioneel onthecht.
Een kind met een reactieve hechtingsstoornis kan niet volledig worden genezen, maar met de juiste follow-up kan het zich normaal ontwikkelen en gedurende zijn hele leven een vertrouwensrelatie opbouwen.
Oorzaken van reactieve hechtingsstoornis
Deze aandoening ontstaat meestal in de kindertijd en kan verschillende oorzaken hebben waaronder:
- Kindermishandeling of misbruik;
- Verlating of verlies van ouders;
- Gewelddadig of vijandig gedrag van ouders of verzorgers.
Deze aandoening doet zich vooral voor wanneer kinderen jonger dan 5 jaar enige afstand nemen van het gezin, of als ze het slachtoffer zijn van misbruik, misbruik of verwaarlozing tijdens de kinderjaren.
Hoofdsymptomen en Identificatie
Enkele van de symptomen die kunnen wijzen op de aanwezigheid van dit syndroom bij kinderen, adolescenten of volwassenen zijn:
- Gevoel van afwijzing en verlating;
- Affectieve armoede, die moeite toont om genegenheid te tonen;
- Gebrek aan empathie;
- Onzekerheid en isolatie;
- Verlegenheid en terugtrekking;
- Agressiviteit naar anderen en de wereld;
- Angst en spanning.
Wanneer deze aandoening bij de baby optreedt, is het gebruikelijk om te drinken om te huilen, om een slecht humeur te hebben, om de aandoeningen van de ouders te vermijden, om alleen te zijn of om oogcontact te vermijden. Een van de eerste waarschuwingssignalen voor ouders is wanneer het kind geen onderscheid maakt tussen de moeder of vader en vreemden, en er is geen speciale affiniteit zoals verwacht.
Hoe is de behandeling?
Reactive Attachment Disorder moet worden behandeld door een getrainde of gekwalificeerde professional, zoals een psychiater of een psycholoog, die het kind helpt zich te hechten aan familie en de samenleving.
Daarnaast is het erg belangrijk dat de ouders of verzorgers van het kind ook training, counseling of therapie krijgen, zodat ze kunnen leren omgaan met het kind en de situatie.
Bij kinderen die in weeshuizen wonen, kan de opvolging van maatschappelijk werkers ook helpen bij het begrijpen van deze stoornis en strategieën, zodat deze kan worden overwonnen, waardoor het kind in staat is genegenheid te geven en te ontvangen.
