Paracoccidiodomycosis is een infectie die wordt veroorzaakt door de schimmel Paracoccidioides brasiliensis, die meestal aanwezig is in aarde en groenten, en een groot aantal verschillende lichaamslocaties kan aantasten, zoals de longen, mond, keel, huid of lymfeklieren.
Deze infectie wordt ook wel Zuid-Amerikaanse blastomycose genoemd en wordt door de ademhaling verkregen en komt vaker voor in tropische gebieden, met symptomen als gebrek aan eetlust, gewichtsverlies, hoest, koorts, jeuk, zweren in de mond en het verschijnen van slokdarm. Het kan in twee vormen komen:
- Jeugdvorm : frequenter bij kinderen en jongeren van 10 tot 20 jaar, die meestal na een paar weken besmetting acuut lijken;
- Volwassen vorm : het treft meestal mensen in de leeftijd van 30 tot 50 jaar, vooral plattelandswerkers, zoals boeren, en mensen die roken, alcohol drinken of ondervoed zijn, een meer chronische vorm zijn, die in de loop van maanden evolueert jaar na de infectie.
Na bevestiging van de diagnose, met bloedonderzoek en biopsie, kan de arts een behandeling met antischimmelmiddelen zoals Fluconazol, Ketoconazol, Itraconazol of Amphotericine aanbevelen.
Hoe overdracht plaatsvindt
Paracoccidiodomycosis wordt gecontracteerd door ademhaling, met de inademing van deeltjes van Paracoccidioides brasiliensis . Deze schimmel leeft in de grond van de plantages, dus het is gebruikelijk om inwoners van plattelandsgebieden, boeren en boeren te beïnvloeden, bijvoorbeeld omdat de persoon de schimmel samen met het stof van de aarde kan inademen.
Na installatie in de longen veroorzaken paracoccidioidomycose schimmels de ziekte door 2 verschillende routes:
- Ze verspreiden zich via de bloedbaan en lymfatisch naar andere organen van het lichaam, zoals huid, lymfeklieren, lever, milt, huid en hersenen, OF
- Ze blijven vele jaren sluimerend in latente longlaesies totdat de ziekte zich ontwikkelt, vooral tijdens verzwakte immuniteit zoals ondervoeding, alcoholisme, gebruik van immunosuppressiva of HIV-infectie bijvoorbeeld.
De tweede route is de meest voorkomende omdat het meestal vaker voorkomt om de schimmel te infecteren, zelfs als een kind of adolescent, maar de symptomen verschijnen meestal op volwassen leeftijd.
Het is belangrijk om te onthouden dat paracoccidiodomycosis niet overdraagbaar is van de ene persoon op de andere, noch door rechtstreeks contact, noch door het delen van persoonlijke voorwerpen. Bekijk ook andere ziekten veroorzaakt door schimmels die zich door het lichaam verspreiden, zoals Histoplasmose of Blastomycosis.
Belangrijkste symptomen
Paracoccidiodomycosis presenteert verschillende vormen van tekenen en symptomen, die variëren naar gelang van persoonlijke kenmerken zoals leeftijd, gezondheidsstatus, immuunreactie en zelfs genetische factoren. De belangrijkste symptomen zijn:
- Verlies van eetlust en zwakte;
- bleekheid;
- Gewichtsverlies;
- koorts;
- Kortademigheid en hoesten, mogelijk met of zonder bloed;
- Verwondingen aan de huid of slijmvliezen, vooral aan het gezicht, de mond, de lippen, het tandvlees, waardoor het kauwen en slikken moeilijk wordt;
- Het verschijnen van aneurysmata door vergroting van de lymfeklieren, ook wel lymfeklieruitbreiding genoemd;
- Verhoogde miltlever.
In meer ernstige gevallen kan de ziekte zich ook richten op organen zoals de hersenen, ingewanden, botten of nieren, bijvoorbeeld.
Hoe te bevestigen
Voor de diagnose paracoccidiodomycosis zal de arts de klinische evaluatie uitvoeren, lichamelijk onderzoek doen en mogelijk examens aanvragen zoals röntgenfoto van de borst, bloedbeeld, ontstekingsmeters en evaluatie van nier- en leverfuncties, bijvoorbeeld.
Bevestiging wordt voornamelijk gedaan aan de hand van de identificatie van de schimmel in een biopsie van een of andere laesie, maar andere bruikbare tests omvatten sputumcollectie, longaspiratie, laesieschrapen of schimmelcultuur.
Daarnaast zijn er ook bloedtesten die antilichamen tegen de schimmel kunnen identificeren, die kunnen helpen bij de diagnose en de follow-up van de behandeling van de ziekte.
Vormen van behandeling
De behandeling van paracoccidiodomycosis wordt begeleid door de besmettelijke arts, gemaakt met het gebruik van antischimmelmiddelen zoals Itraconazol, Fluconazol, Ketoconazol of Voriconazol, bijvoorbeeld. Het antibioticum Sulfamethoxazol / trimethoprim is ook nuttig bij het bestrijden van deze infectie, dus het kan ook worden aangegeven.
Behandeling kan thuis worden gedaan met behulp van de tabletten. Over het algemeen is de behandeling voor de eliminatie van deze schimmel lang en kan maanden tot jaren duren. In ernstige gevallen, waar sprake is van ernstige zwakte of ernstige beschadiging van de longen en andere organen, kan ziekenhuisopname en het gebruik van krachtiger adergeneesmiddelen zoals amfotericine en rifampicine noodzakelijk zijn.
Het is ook geïndiceerd om roken, alcoholische drank en de behandeling van darmparasitoses, die bij deze patiënten voorkomen, te voorkomen.
Hoe te voorkomen
Aangezien Paracoccidioides brasiliensis in de bodem en in het milieu leeft, is het moeilijk om vormen van preventie vast te stellen, maar enige zorg is aanbevolen, vooral voor mensen die op het platteland werken, zoals aandacht besteden aan persoonlijke hygiëne, handen wassen en baden aan het einde van de dag, naast het altijd dragen van geschikte persoonlijke beschermingsmiddelen, met geschikte kleding, handschoenen en laarzen.
